Βροχερή μέρα σήμερα. ΄Ολο το βράδυ έβρεχε και συνεχίζει και το πρωί. "Καθαρίζει ο τόπος", έλεγε η γιαγιά μου. Πίνω μια γουλιά καφέ για να ξυπνήσω και χαμογελάω στη σκέψη της. Πάντε τόσα χρόνια και μου έχει λήψει η παρουσία της και τα σοφά της λόγια.
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Σα να δυναμώνει η βροχή μου φαίνεται. Πρέπει όμως να φύγω για να προλάβω να είμαι στην ώρα μου στο ραντεβού μου. ΄Εχω καλά νέα. Επαγγελματικό ραντεβού...! Μετά από χιλιάδες βιογραφικά που έστειλα τους τελευταίους μήνες, κάποιος υποψήφιος εργοδότης ενδιαφέρθηκε να κάνουμε συνέντευξη. Πρέπει να πετύχει. Πρέπει να πάρω αυτή τη δουλειά. Το ταμείο ανεργίας τελείωσε εδώ και 7 μήνες. Πρέπει να πάρω τη δουλειά !!
Τελευταία γουλιά καφέ και φύγαμε! Σήμερα νοιώθω ευδιάθετη. Μάλλον επειδή είναι η συνέντευξη. Αν και είναι βροχερή μέρα, εγώ τη βλέπω σαν μια από τις ομορφότερες μέρες των τελευταίων μηνών.
Δεν με πειράζει καθόλου που θα πάω με τα πόδια για να πάρω τον ηλεκτρικό. Ναι....καλά καταλάβατε.....έχουνε απεργία τα λεωφορεία.....!!! Δεν πειράζει. Θα κάνω και γυμναστική σήμερα. Το περπάτημα λένε, είναι η καλύτερη άσκηση για το σώμα. Κι εγώ θέλω να είμαι όμορφη. Πάμε λοιπόν με τα πόδια στην Ομόνοια !!!
Περπατάω μες στη βροχή και κάνω σχέδια πώς θα οργανώσω και πάλι τη ζωή μου μόλις πιάσω δουλειά. Ποτέ μου δεν έκανα σπατάλες. Πάντα συντηρητικά. Η γιαγιά μου έλεγε "3 δραχμές θα βγάζεις, 2 θα τρως και 1 θα βάζεις στην άκρη για ώρα ανάγκης". Κι αυτό έκανα πάντα Μόνο που κι αυτά τα λίγα που μαζεύτηκαν μία μία δραχμή, τελειώσανε τόσο καιρό άνεργη. ΄Ομως τώρα όλα θα αλλάξουν. Θα οργανωθώ και πάλι !
Αρχίζει και δυναμώνει η βροχή και βρεχόμαστε όλο και πιο πολύ όλοι που περπατάμε. Κοιτάζω γύρω μου τους άλλους. Σε πανικό τους βλέπω. Αρχίζουν και τρέχουν για να μην βραχούν περισσότερο. Ευτυχώς φτάνουμε Ομόνοια. Ουφ ! υπόστεγο ! Γαμώτο βράχηκα ! Ελπίζω ο υποψήφιος εργοδότης να καταλάβει ότι η ηλίθια εμφάνισή μου οφείλεται στη βροχή και στα τρία τέταρτα της ώρας πεζοπορία. Τι διάολο....άνθρωπος είναι κι αυτός. Είμαι σίγουρη πως κι αυτός με τα πόδια θα πήγε.
Ευτυχώς ο ηλεκτρικός δουλεύει. Μπαίνω στο τραίνο μαζί με τους άλλους. Φίσκα είναι. Ο ένας πάνω στον άλλον. Μου ρχεται να βάλω τα γέλια, γιατί σκέφτομαι ότι ξύπνησα από τις 6 το πρωί για να είναι φρεσκοσιδερωμένα τα ρούχα μου και να σπαταλήσω λίγη ώρα μπροστά στον καθρέφτη, να είμαι φρέσκια για την συνέντευξη. Κοιμήθηκα και νωρίς το βράδυ.....πασαλείφτηκα και με τις κρέμες μου......έβαψα και το μαλλί.....τζιτζί έγινα !!
Κοιτάζω πάλι γύρω μου. ΄Αλλοι μιλάνε μεταξύ τους, άλλοι μιλάνε στα κινητά κι άλλοι είναι χαμένοι στον κόσμο τους κοιτάζοντας στο πουθενά. Δεν καταλαβαίνω τι λένε. Πού και πού όμως ακούω και καμμία ελληνική κουβέντα. Νοιώθω λίγο παρείσακτη. Προχτές πήγα στον ΟΑΕΔ να ρωτήσω αν υπάρχει δουλειά ή αν δικαιούμαι κάποιο βοήθημα. "΄Οχι", ήταν η απάντηση. "΄Οχι" επανέλαβα κι εγώ. Στο ταμείο υπήρχε ουρά. Ρώτησα "αυτοί παίρνουν επίδομα ?" , "Ναι" μου απάντησε η υπάλληλος. "Αυτοί γιατί ναι και εγώ όχι ?" τη ρώτησα. Απάντηση όμως δεν πήρα. ΄Ενοιωσα το βλέμμα της υπαλλήλου επάνω μου να με κοιτά με λύπηση. Ντράπηκα πάρα πολύ ! ΄Ισως δεν έπρεπε να κάνω αυτή την ερώτηση. Ξαφνικά ο χώρος εκεί μέσα μου φάνηκε τεράστιος και αφιλόξενος. Σηκώθηκα και έφυγα όπως πήγα. ΄Απραγη !!!
Το τραίνο κάνει στάση. Σπρώχνει ο ένας τον άλλον για να κατέβει. "Πιάστε τον" ακούω μια φωνή, αλλά δεν κατάλαβα τίποτα γιατί με σπρώξανε και παραλίγο να πέσω κάτω. "Πιάστε τον μ΄έκλεψε" φώναξε πάλι. Κοίταζα σα χαζή. Το μόνο που έκανα ήταν να σφίξω δυνατά τη τσάντα μου επάνω μου. Κανείς μας δεν πρόλαβε να δει τον κλέφτη. Για πότε εξαφανίστηκε.....!! "Να ήταν έλληνας ?" αναρωτήθηκα. Και μετά μάλωσα τον εαυτό μου για τη σκέψη αυτή. Τι σημασία έχει αν ηταν έλληνας ή ξένος. Κλέφτης ήταν. Αυτό έχει σημασία. Το τραίνο ξεκίνησε ξανά. Κι εγώ έσφιξα ακόμα πιο δυνατά τη τσάντα επάνω μου.
Σ΄αυτή τη στάση κατεβαίνω. Παναγία μου βάλε το χέρι σου να πάνε όλα καλά! Τη χρειάζομαι τη δουλειά. Προσπαθώ να σουλουπωθώ λίγο. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, μετράω μέχρι το 10, φοράω το αστραφτερό μου χαμόγελο και οπλίζομαι με όλη τη θετική μου ενέργεια. "Προχώρα" μου λέει η φωνή μέσα μου και μπαίνω στην εταιρία χαμογελώντας και σκέφτοντας ότι σε λίγη ώρα θα είμαι και πάλι ενεργός πολίτης στην κοινωνία !
Λίγη ώρα μετά κατάλαβα πως η ζωή είναι πολύ αστεία. Τη δουλειά δεν την πήρα. ΄Οταν τους είπα ότι είμαι μητέρα ενός παιδιού, μου είπανε πως στην παρούσα φάση δεν προτιμάνε εργαζόμενους με υποχρεώσεις, γιατί το ωράριο είναι πολύ απαιτητικό. Τους είπα πως δεν με πειράζει. Θα δουλέψω όσες ώρες χρειάζεται. Δεν νομίζω πως τους ένοιαξε αυτό που τους είπα. Ευτυχώς σταμάτησε να βρέχει. ΄Εχω πάλι ποδαρόδρομο, τουλάχιστον τώρα δεν θα είναι με βροχή.
Λίγο ακόμα και φτάνω σπίτι μου. ΄Αρχισαν να με χτυπάνε και τα παπούτσια....."ένα ζεστό μπάνιο και κουκούλωμα με την κουβέρτα για να προλάβεις το κρύωμα" όπως έλεγε η γιαγιά μου. Τα χει αυτά ο χειμώνας βλέπεις ! Βροχές, κρύο, όλα μες στο πρόγραμμα! Και οι απεργίες στο πρόγραμμα !! Το καλοκαίρι είναι για διακοπές !! Τότε μάλλον δεν χρειάζονται !!! Καλά τα έχουν φτιάξει......χειμώνα απεργίες, καλοκαίρι διακοπές, άνοιξη εκδρομές....εντάξει....όλα καλά !!!
50 μέτρα ακόμα και θα είμαι σπιτάκι μου. Περνώντας από το παρκάκι ακούω φωνές. Μα τι γίνεται ? Δεν καταλαβαίνω ! Φτάνω πιο κοντά....τρέχω να βοηθήσω. ΄Ενας κύριος γύρω στα 60 προσπαθεί να ξεφύγει από κάποιον νεαρό που του έχει επιτεθεί. Αρχίζω να φωνάζω να τον αφήσει. Με βλέπει και τρέχει να εξαφανιστεί. "Είστε καλά ?" τον ρωτάω. "Με λήστεψε" μου λέει και τρέμει ολόκληρος. ΄Ηρθαν άλλοι 2 κύριοι κοντά μας "Σας χτύπησε ?" τον ρώτησαν. "΄Οχι, είχα 20 ευρώ και μου τα πήρε" απαντάει. "Είμαι καλά, θέλω να πάω σπίτι μου".
Οι δύο κύριοι τον βοήθησαν να μπει στην πολυκατοικία που έμενε. Εγώ κάθησα στο παγκάκι. Δεν μπορούσα να πάω στο σπίτι και να με δει η κόρη μου τόσο σοκαρισμένη. 50 μέτρα έξω από το σπίτι μου, δεν είχα το κουράγιο να προχωρήσω. ΄Αναψα ένα τσιγάρο. Τα χέρια μου έτρεμαν. Χτυπάει το κινητό μου και το σηκώνω. "Αργείς μαμά ?"...." Οχι μωρό μου, κάτω από το σπίτι είμαι, έρχομαι".
Μ΄όση δύναμη μου έχει απομείνει σηκώνομαι και περπατάω μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας. Ανεβαίνω στο διαμέρισμα. Τα μάτια και το χαμόγελο της μικρής μ΄έκαναν να δακρύσω. ΄Ομως δεν έπρεπε να το δει αυτό. Την αγκάλιασα τόσο σφιχτά....εγώ κι αυτή.....οι δυό μας ! "Αύριο θα είναι καινούρια μέρα" της είπα και τη φίλησα.
Αύριο θα είναι καινούρια μέρα. Κι ίσως αύριο να μην βρέχει....
Σε μια Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της....
Σε μια Ελλάδα - ανίκανη και γεμάτη ντροπή....
Σε μια Ελλάδα που κατάντησε πόρνη 3ης κατηγορίας....
Σε μια Ελλάδα με πολίτες 3ης κατηγορίας....
Καληνύχτα Ελλάδα.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου