Γενάρης 1997 και αρχίζει το θέατρο για μένα…!
Τι να πρωτοθυμηθώ….
Τόσα συναισθήματα μαζεμένα… όμορφα, άσχημα, χαρούμενα, λυπηρά…όλα μαζεμένα και στοιβαγμένα εκεί σε μια γωνιά...
΄Ηταν Πέμπτη πρωί όταν χτύπησε το τηλέφωνο…μια φωνή μου έλεγε ότι αν θέλω μπορώ να πάω να δω την επόμενη μέρα το πρωί, την παιδική παράσταση «Η σταχτοπούτα» και μετά να μιλήσουμε. ΄Ηταν τόσο ο ενθουσιασμός μου που δεν μπορώ να σας το περιγράψω με λόγια. Την Παρασκευή το πρωί πήγα και είδα την παράσταση. Μετά μου είπανε ότι θέλουνε να κάνω αντικατάσταση για την Κυριακή. Είχα 2 μέρες στη διάθεσή μου. Από την πρώτη στιγμή βουτιά στα βαθιά. Χωρίς πείρα, χωρίς κανέναν δίπλα μου να μου δώσει οδηγίες για το τι πρέπει να κάνω. Γιατί κανείς από το περιβάλλον μου δεν είχε καμμία σχέση με τον χώρο αυτό. ΄Ημουν μόνη, αγκαλιά με ένα πάκο χαρτιά, μια παράσταση που είδα, και πολύ αγάπη γι΄αυτό που θα έκανα. Αυτά είχα.
Την Κυριακή το πρωί ξύπνησα μ΄έναν κόμπο στο στομάχι. ΄Ετρεμα από φόβο και αγωνία. Τα πόδια μου λυγίζανε και ένοιωθα ότι δεν μπορώ να περπατήσω. Η πριγκίπισσά μου – η κόρη μου – ήταν 5 χρονών και με κοίταζε με εκείνα τα λαμπερά της μάτια γεμάτα απορία. Δεν είχε ξαναδεί τη μητέρα της να τρέμουν τα χέρια της από την αγωνία. Δεν είχα πού να την αφήσω…ο πατέρας της έλειπε για δουλειά…οι γονείς μου ήταν στο χωριό…
Την πήρα από το χεράκι, πήρα τα πράγματά μου και ξεκινήσαμε μαζί….
Βουτιά στα βαθιά…!!
Παίζαμε σε κινηματογράφο…φτάνοντας εκεί το πρώτο πράγμα που είδα ήταν ζεστά χαμόγελα απ΄όλους τους συντελεστές της παράστασης και μια ζεστή αγκαλιά. Αυτό ήταν το καλωσόρισμά τους. ΄Ένα καλωσόρισμα που μ΄έκανε να αισθανθώ μέλος της οικογένειάς τους.
Ο κόσμος άρχιζε να έρχεται και μέσα σε λίγη ώρα η αίθουσα ήταν γεμάτη. Ο πανικός μου έφτασε στο κορύφωμά του. Τα κορίτσια πήρανε τη μικρή μου πριγκίπισσα και την βάλανε να καθίσει στις πρώτες θέσεις. Μια κυρία που καθόταν εκεί μαζί με την κόρη της μου είπε ότι θα την προσέχει αυτή. ΄Ετσι κάπως ησύχασα.
Η παράσταση ξεκινάει…ο ρόλος μου μία από τις αδελφές της σταχτοπούτας….το μόνο που θυμάμαι πάρα πολύ έντονα είναι ανά τακτά διαστήματα την μικρή μου πριγκίπισσα να φωνάζει «μαμά..εδώ είμαι…» και την Δήμητρα (την κοπέλα που έκανε την άλλη αδελφή) να μου κρατάει σφιχτά το χέρι σε όλη τη διάρκεια της παράστασης!!
Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το θέατρο και με τους ανθρώπους του θεάτρου.
Από εκείνη την ημέρα αρχίζει το ταξίδι μου…
Τι να πρωτοθυμηθώ…
Αγωνίες, άγχος, στεναχώριες, πίεση, μα και χαρές, φιλίες που κράτησαν χρόνια μέχρι και σήμερα, φιλίες που κράτησαν μία σαιζόν, κλάμα μα και γέλια…περιοδείες…δύσκολες συνθήκες μα και εύκολες…όλα τα χει ο μπαξές…
Περιοδείες…εκεί όπου μαθαίνεις τι σημαίνει θέατρο…εκεί όπου μαθαίνεις να γίνεσαι εργάτης του θεάτρου. Γιατί αυτό είναι ο ηθοποιός. Εργάτης του θεάτρου. Εκεί όπου μαθαίνεις να παίζεις σε μια σκηνή 1Χ1 αλλά και σε μια τεράστια σκηνή. Εκεί όπου καταλαβαίνεις πόσο λατρεύεις τους δικούς σου ανθρώπους γιατί είναι μακριά σου. Εκεί όπου μαθαίνεις να ξεπερνάς τα όριά σου σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης.
Τι να πρωτοθυμηθώ…
Το σανίδι του θεάτρου…το άρωμα του θεάτρου…οι θεατράνθρωποι…το άγγιγμα με τον κόσμο…η ένωση με τον κόσμο…
Το σανίδι του θεάτρου…που κάθε φορά που πατάς το πόδι σου εκεί είναι σαν να είναι η πρώτη σου φορά. Νοιώθεις το ίδιο ρίγος, νοιώθεις την ίδια ευθύνη. Μόνο η αγάπη σου μεγαλώνει κάθε φορά…γιατί κάθε φορά βγαίνεις σοφότερος.
Το άρωμα του θεάτρου…που όσα χρόνια και αν περάσουν μένει πάντα το ίδιο. ΄Αρωμα ανεκτίμητο.
Οι θεατράνθρωποι…που θέλεις τόσο πολύ να τους φτάσεις έστω και στο μικρό τους δακτυλάκι. Να πάρεις κληρονομιά όλη τους τη σοφία. Να πάρεις παράδειγμα από αυτούς και να μπορέσεις να σταθείς αντάξιος της έννοιας «ηθοποιός».
Ο κόσμος…που χωρίς αυτόν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα…που άλλοτε αδιαφορεί γι΄αυτό που κάνεις και άλλοτε το αγκαλιάζει. Κι εκεί καταλαβαίνεις πού κάνεις λάθος….και προσπαθείς να το αλλάξεις. Δεν είναι πάντα στο χέρι σου να το καταφέρεις.
Τι να πρωτοθυμηθώ…τι να πρωτοευχηθώ…
Αν καταφέρω να είμαι ακόμα στο θέατρο και τα υπόλοιπα 15 χρόνια….να συνεχίζω να μυρίζω αυτό το άρωμα θεάτρου και το άρωμα το κόσμου…το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνω ένα πολύ μεγάλο πάρτυ!!! :):)
Γενάρης 1997 – Γενάρης 2012
Ιωάννα Μπαλτσάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου